زیبایی‌های دوران ظهور_چهار| آشتی انسان با طبیعت

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، آدمی از آغاز خلقت همواره نیازمند ارتباط با طبیعت بوده تا برای بهبود زندگی خویش از آن بهره برد. در این ارتباط تنگاتنگ گاه غالب بوده و گاه مغلوب و با همه‌ی پیشرفت‌های علمی هنوز نتوانسته به‌‌طور شایسته مهار طبیعت را در دست بگیرد. 

بنابر آنچه از معصومین نقل شده است، در پرتو حکومت مهدوی طبیعت از در آشتی با آدمیان درآمده و همه‌ی داشته‌هایش را سخاوتمندانه بذل آنان می‌کند. همچنین جامعه‌ی مهدوی در مسیر رشد و تعالی خود بر طبیعت چیره شده و آن را به خدمت درمی‌آورد.

 « زندگی بشر در آینده منتهی می‌شود به عالی‌ترین و کامل‌ترین زندگی‌ها که از جمله آثاری که در آن هست آشتی انسان و طبیعت است و آن این است که زمین تمام معادن خود را در اختیار انسان قرار می‌دهد، آسمان تمام برکات خود را در اختیار انسان قرار می‌دهد و همه‌‌ی این‌ها خود تکامل تاریخ است.» (مطهری، فلسفه تاریخ، ص 202)

« بسیاری از افراد بشر خیال می‌کنند که مساله ظهور حضرت حجت(ع) یک امری است مساوی با انحطاط دنیا و بازگشت بشر به تقهقر. قضیه برعکس است، رقاء فکری و اخلاقی و علمی بشر است، به حکم همه‌ی شواهد و ادله‌ای که از دین به ما رسیده است. همان دینی که موضوع ظهور حضرت حجت را و عدل کلی را برای ما ذکر کرده است، اینها را هم ذکر کرده است.» (مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، ص236)

پس از ظهور امام، چیرگی انسان بر تمامی ارکان طبیعت محقق خواهد شد. از رام شدن حیوانات وحشی تا مکشوف شدن معادن گرانبهای نهفته در دل زمین، همچنین از نزولات و برکات آسمانی تا رویش‌ بی‌سابقه‌ی گیاهان و همه‌ی نعماتی که زمین و آسمان می‌توانند در اختیار انسان قرار دهند.

طبیعت از ابتدا برای خدمت به انسان کامل خلق شده بود، اما با دور شدن مردم از حقیقت انسان کامل، طبیعت نیز از حقیقت خود فاصله گرفت و آنچنان که باید مسخّر آدمیان نشد. اما در عصر مهدی(ع) که مصداق انسان کامل است و با اطاعت مردم از او، طبیعت نیز مطیع او و مطیع مطیعان او می‌‌شود.

« وقتی که وجود مقدس او ظهور می‌کند، دیگر گرگ و گوسفندی در دنیا وجود ندارد؛ حتی گرگ‌ها با یکدیگر در صلح و صفا زندگی می‌کنند. کدام گرگ ها؟ آیا همان گرگ‌هایی که در بیابان زندگی می‌کنند؟ یا افراد بشر؛ یعنی گرگ دیگر طبیعت گرگی ندارد، طبیعت گرگی از گرگ گرفته می‌شود» (مرتضی مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، ص236)

«تَتَنَعَّمُ أُمَّتِی فِی زَمَانِهِ تَنَعُّماً لَمْ یتَنَعَّمْ مِثْلَهُ قَطُّ الْبَرُّ مِنْهُمْ وَ الْفَاجِرُ یُرْسِلُ السَّمَاءَ عَلَیهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَحْبِسُ الْأَرْضُ شَیئاً مِنْ نَبَاتِهَا؛ امت من در زمان ظهور آن گرامی طوری از نعمت‌های الهی برخوردار می‌شود که انسان‌های خوب و بد دنیا، چنان موقعیتی را هرگز به خود ندیده است. آسمان با کمال سخاوت باران خویش را فرو می‌ریزد و زمین گیاهان خود را می‌رویاند و همه جا سبز و خرم و آبادان خواهد شد».(بحارالأنوار، ج36، ص369)

هنگامی که طبیعت به‌تمامی مُسخّر انسان شد، زندگی آدمی سرشار از گنج‌ها، مواهب زمین و آسمان، امنیت و آسایش می‌گردد و هیچ خطر و وحشتی از جانب طبیعت برای انسان وجود نخواهد داشت.

امام علی(ع) می‏فرماید: « و تُخرِج له الارضُ افالیذَ کبدها؛ زمین پاره های جگر خود را بیرون می دهد؛ یعنی زمین هر موهبتی که در خودش دارد از هر معدنی و استعدادی که شما تصور بکنید را بیرون می‌دهد. هر چه تا امروز مضایقه نموده بیرون می‌دهد.»

«و تُلقی الیه سِلما مقالیدها؛ زمین می‌آید مثل یک غلام در حالی که تسلیم است کلیدهای خودش را در اختیار او قرار می‌دهد»؛ یعنی دیگر سرّی در طبیعت نمی‌ماند مگر این که به دست او کشف می‌شود. « و اخرجت الارض برکاتها؛ و زمین تمام برکات خودش را بیرون می‌آورد». « در عصر ظهور وقتی قائم ما قیام کند، آسمان قطرات باران رحمت خود را بر زمین نازل می‏کند و زمین نباتات را می‏رویاند و کینه و عداوت از دل مردم زائل می‏شود و چهارپایان و درندگان با همدیگر در صلح آشتی خواهند بود. چنانکه اگر زنی با پای پیاده از عراق به شام برود، درحالیکه قدم‏هایش را در آن فاصله بر روی گیاهان و سبزه‏ها خواهد گذاشت و زیورآلات خود را هم همراه داشته باشد، هیچ خطری از جانب درندگان وی را تهدید نخواهد کرد و ترسی برایش نخواهد بود.» (خطبه 138 نهج البلاغه)

در دوران ظهور، زمین و آسمان و اهلشان مُسخّر آدمیان می‌شوند، هیچ رنج و زحمتی از جانب طبیعت برای آنان نخواهد بود و طبیعت با تمامی داشته‌هایش سیر تکامل انسان به سوی حق را یاری‌گر خواهد شد.

انتهای پیام/